Nun hai mas qu'amanhar las cangalhas !

Soutro die, pula nuite, quando m’iba pala cama, al tira las cangalhas, saltou-se-me un bidro i quedei-me cu eillas sfarrapadas; un cacho an cada mano.

Fierro de suldar a la mano i las cangalhas sfarrapadas !

Anton, nal die açpuis, fui-me a la casa de la cangalhas, ende onde you las merquei. Apareciu-me ua tie que me splicou que nun se puodien cumpuner… que foda !, pensei you. I cuntina la tie aqueilha splicandu-me que tenie you d’ir al médico dals uolhes pra que me receita-se dalgo nuobo. Uns bidros nuobos, cangalhas nuobas. Mas i anton, dixe-l you, pra quei ? Se bos aende teneis to’ls dados de las cangalhas, i tengo you d’ir al médico pra que me receite la mesma cousa, no ?... Si ! Que m’arresponde eilha.

A lixar un dals arames de las cangalhas

Arreconho, dixe-you aca pra mi, que peis este ! Ya que nun tengo puto-perro pr’aquessas cousas. Pus buono, agradecie la tie, qu’an fin, nun m’habie feito nien meia jeitoria, i dende fui-me pal lhaboratorio. Cheguei a la sala de fabricaçon i medida que ye la nuossa oufecina, i pensei you : Sou angenheiro, la ostia, i bou a cumpuner las mies cangalhas !

Nun tenie nada pra perder, nun las puodie stragar mas que staban. I ala, la purmeira cousa que tenie you de saber yera se talbeç serien feitas de cobre, las cangalhas essas. Nada mas, puje-me a lixa-las c’ua lixa... Mas cuidado, so lixei la parte an buolta donde se partinun. I pur suorte, lhougo bie que yeran de cobre ! Haaahhaa stou salbo, pensei you.

Las cangalhas ya cumponidas !

Anton puje-me you cul fierro de solda a puné stanho an buolta de los dous cachos, i cume pudeis pensar nun fui façel... purque... si purque nun bie you a quatru nun burro. Y açpuis suldar curretamiente aquessas dues partes cume debie de ser... Mas alha fui i bien centradico que me quedou todico... ya agora, pul menes, anté que se me sfarrapan outra bezica.
La cuncluson daquisso todo ye qu’apesar de you ser angenheiro d’antenas, tamien lo sou de las cangalhas ! Un mecanico feito !

Nun hai qu'aceutar más el conceutu de propiedá privada

Hai coses qu'un aceuta porque siempres les vio. Dende que yo yera pequeñu vi como dalgo normal que la xente vaiga a los bancos, que los bancos-yos empresten perres y qu'ellos les devuelvan al tiempu con un interés...

Esto ye daqué que vemos normal porque dende que ñacimos les coses foron asina y ún acaba viendo como "normal" dalgo que ye únicamente "habitual". Si ún analiza'l papel de la banca, dase cuenta de que la banca gana unes perres por dexar dineru, y que cuantes más perres tengas, más podrás dexar, más interés cobrarás y más ricu sedrás, poro, cuanto más ricu, más fácil ye selo más... Delles persones, cuando defenden a los empresarios del clásicu discursu comunista de la plusvalía dicen que "los empresarios arriesguen, sacrifiquen, dedíquen-y tiempu a la empresa, innoven, creen"... Nun digo yo que nun seya verdá - tampoco qu'aceute como ciertos estos argumentos pa xustificar la llibre empresa, esto nun toca nesti post- digo que nel casu de la banca nun hai riesgu nengús: avalar cola fortuna d'otru, cola casa, con cualaquier cosa... garantíza-y al bancu que faigas lo que faigas, él va recuperar les sos perres... Da igual por qué-y pidieres les perres al bancu, si por dir de vacaciones a Punta Cana o por montar una empresa curiosa, si nun-y yes a pagar, va venir a embargate les coses... y si-y lo quieres impedir, l'estáu va venir pa dicir, "ye verdá, vusté tien un contratu col bancu X, tien que-y pagar" - "ye que nun tengo les perres" - "entós va pagar cola so casa". Y ye'l propiu estáu el qu'unvía policíes a sacate de la to única casa, a dexate na cai y a facer efeutiva la llei... Ye l'estáu'l que-y quita la propiedá al probe pa da-yla al ricu....

Actuando asina, l'estáu fai del conceutu de "propiedá" la máxima de la so aición. Da igual la cantidá, los motivos, la situación del deudor (qu'igual ye un pufista por viciu que lo ye por involuntariedá): L'estáu ampara a la banca nel so embargu, ampárala faciendo que la profesión d'usureru seya aínda más llucrativa, nun habiendo riesgu dengún...

Y nós vémoslo normal, que ye lo peor. Vemos normal qu'a un home que nun pagó una delda se-y quite la casa, ensin importar cuántes cases tien él y cuántes tien el prestamista, ensin importar los sos medios nin los del prestamista. Lo único que cuenta, lo único que val, ye'l conceutu de propiedá privada, ye por esi conceutu que l'estáu fai lo que seya, qu'ampara coses que sedrán llegales, pero que nin son llexítimes, nin muncho menos son morales.

Vivimos nuna sociedá donde tolos drechos son rellativos. El de la llibre espresión por exemplu, ún nun pue ponese a facer apoloxía del terrorismu, nin a dicir mentires de los demás col enfotu d'inxurialos... acéutase una llimitación necesaria. Lo mesmo pasa col de la llibertá, naide nun pue ser puestu ente rexes, nuna cárcele, pero en dellos casos esceicionales - robos, asesinatos - acéutase... La vida ye igual nes nuestres sociedaes el otru gran derechu que ta cerca yá de ser absolutu, pero tovía ye llícito nuna guerra, nun tirotéu, en defensa propia matar a daquién.

Per contra, el drechu a la propiedá privada nun aceuta más llimitación que los impuestos y el "interés xeneral". L'interés xeneral suel invocase pa carreteres, ferrocarriles, aeropuertos y obra pública del estáu, qu'indemniza darréu... Pero nun se considera "interés xeneral", qu'una persona nun pierda la única casa que tien, qu'una persona con un llar nel que vivir lu pierda y se convierta nun vagabundu de la nueche a la mañana... ehí nun s'aceuta l'interés xeneral. L'interés xeneral ye protexer la banca, la propiedá privada "über alles". Y equí nun entren xustificaciones lliberales d'empresarios "qu'arriesguen, qu'innoven, que creen, que trabayen más qu'un empleáu", ye la usura que nun conoz llímites y qu'un estáu que diz buscar el bien xeneral ampara y defende.

Yo nun sé cómo siguimos viendo estes coses como "normales", nun sé cómo nun mos fierve'l sangre cuando sabemos que día a día los bancos s'aprovechen d'embargos pa facese tovía más ricos y dellos cientos de persones queden na cai o na ruina por esti conceutu de propiedá privada... Cola crisis empreses quebraron munches -multinacionales nenguna- y bancos? En toa España namái que quebró la Caxa de Castiella La Mancha... y yá, apara de contar.

Nun hai más que contar oveyes

Ye lo que tien descentrase, perder el ritmu de la vida y finar por convertise nuna curuxa. Yo nn sé cuánta xente hai perende qu'acaba por tener un horariu como'l míu, que se llevanta a eso de les dos o les trés de la tardi y recueye alrodiu de les cincu o les seyes...

Primero pensé que taba venceyao a facer l'institutu pela tardi, de buenes a primeres en segundu de bachiller, más llueu pensé qu'igual nun tenía que ver con eso, y agora, nesti nuevu país de vezos menos ibéricos y más madrugadores, finé por garrar l'hábitu de me llevantar pela mañana y m'acostar pela nueche, lo que paez que non pero tien el so aquél... Pero nun hai nada peor que los esámenes pa volver otra vegada a decompesase'l reló internu... el míu yá diba él bien fráxil... y agora torno a ser l'home-curuxa otra vegada... Lo bueno que tien esto, ye qu'un aprovecha'l tiempu de soledá nocherniega viendo coses na rede, deprendiendo, cola Uiquipedia... Sabíeis qu'hai dos uiquipedies n'asturlleonés??? :-P Pues yo non, mirái si toi descentráu y aislláu del mundu...